Zwilazkowiec Alliancer, May 01, 1968

              1
m
" — -- ZWłĄżlŁOTrlŁwyAiAJ IMoyj środa i — 1968 t4 4~ — --„„r --w wwaujŁaŁiii (mirro ? YCIECZKA DO LWOWA
(Dokończenie)
„# "dziewuszki" zja--"- i
— 7 kawa i
Herbata była swiet- -
fjs--a nie uu pu Ja--nat-na
ciecz mętna i
T moich pań dobyła
aj puszkę polskiej ne- -
Uarao0 - kM"!ici" "a
-- jpoVosl}em ° "rzą"
tóett uszka nie zrozu- -
TdpiatOK ia "iu
jem tłumaczyć poka- -
5 puszkę Z iuarago
„iie ze to taka kawa
rfeWa się wrzątkiem i
razu hu ---r- óżowe
oblicze dzie-- "
rozjaśniło się uśmie-'irozumiem- a
"Da ko--
M0 siejczas pnniesu
lifrjszKa fb'" "
gŁi zjawiła się po chwili
fł-nny- m bucnającym pa-iLikie-m
Zanim zdaliś
cie sPraw? co zanuciła
'M __L li niK7k'P "Ma- - fil n nnlmw IfiSZCZG
_ i lunęła w nią wrząt- -
Mv stole zapanowała nag--Ł
a potem buchnął
8h Ryczeli wszyscy —
pe z właścicielką "Mara--
Dziewuszka toczyła po
I łiXT feliumionymi uizuiid iu
Kb spytała wreszcie —
fcie zdetonowana wywo
lto jeszcze większą weso- -
"Dziewuszka poczer
nia chwyciła czajnik i
[la Nagle przestało mi
(esoło Spojrzałem na Zo- -
ledziała milcząc z rumien
ią policzkach i oczami
honvmi w filiżankę
zwiedzanie miasta sta- -
sie zaledwie dziesięciu
jen Reszta gdzieś zniK-rozpłyne- la
się wśród
eh lwowskich murów
lali już po kolacji po-nieg- o
wieczora Na śnia-ni- e
było nawet połowy
iv Przyszła nasza prze- -
piczka z lwowskiego od- - Ki Inturista Dziwiła się
ik mało "towarzyszy" re- -
luje na zwiedzanie mia--
Mowila dobrze po pol-"Jak- że
— pytała — nie
Bedziliście towarzyszy że
:e w programie zwiedza- -'
Nie rozumiała że pol-turyś- ci
w niczym nie po-i- j
--są- do sowieckich- - nie
a się prowadzić jak 'plu- -
Kiojska
dotarliśmy do Mu- -
Lenina nawet owa dzie--
a w tajemniczy sposób
tylko cos sprawdzić
tajemniczością:
—
Ligęza Za sześć
SS±CzliClP°Z°3taIanalskrojony frak olśniew
guzie ijuduiiu nam grony Konop- nickiej i Grottgera "reszta
autokar gdy przewod- niczka odmówiła pokazania
miejsca gdzie był kiedyś
cmentarz "Orląt Lwowskich"
Do hotelu na obiad wróci-liśmy
już tylko we trójkę — przewodniczka Zoja i jaNie
licząc kierowcy który niemi-łosiernie
pokpiwał sobie z przewodniczki mówiąc ama-n- a
ruszczyzna że ""polskie
turisty wolą pić z krewnymi
niż smatrieć gipsowego Leni- na" Przewodniczka kraśniała
z i zdumienia
Tego wieczora po kolacji
poproszono mnie do biura In- turista które mieściło sie na
pierwszym piętrze hotelu' Ku
mojemu zdziwieniu nie usły- szałem żadmch wymówek
Kierownik biura — młody
kędzierzawy człowiek w gra-natowym
ubraniu "korttenis"
i żółtej koszuli zapinanej na
zamek blyskaw iczny — poczę-stow- ał mnie kawą i poprosił
żebym zaopiekował się An-glikiem
inżjnierem który
przybył na zaproszenie miej-scowej
huty szkła Przewod
niczka Anglika miała dopiero
nazajutrz przyjechać z Mosk-wy
a w lwowskim Inturiście
nie mówił no aneielsku
Kierownik nie spodziewał
się widać z mojej strony od-mowy
bo tylko wyrazi-iłe- m
zgodę wręczył mi dwa bi-lety
na koncert w teatrze
miejskim i oznajmił że An-glik
czeka już na mnie w hal-lu
Teatr był pełny Siedzieliś-my
z Anglikiem w bocznej
loży tuż obok sceny W dre-wnianych
fotelach widniały
dziury po gwoździach tapicer-skic- h
Widocznie fotele były
kiedyś wyściełane Widownia
przypominała trochę salę Te-atru
Polskiego w Warszawie
Byłaby nawet bardzo podob-na
gdyby nie coś w jej at-mosferze
coś nieuchwytnego
a zarazem wyraźnego —
różniło ją tak bardzo od tea-trów
w Polsce Odnosiłem
wrażenie że czegoś tu braku-je
że coś 2 tej sali zabrano
ale nie umiałbym powiedzieć
— co
-- Przygasły -- światła -- publiczj
ność stopniowo uciszyła się
reflektory rozjarzyły kurtynę
Na proscenium ukazał się
przystojny pan w średnim
i
LOTY KOŃ BOGA TRZYGŁAWA = 32
laśnie biblioteczny Pracownik muzeal- -
ksiegozbioru był zaskoczony: Pan
to czytać?" Kiedy potwierdziłem na- -
uśmiechnał się ze zrozumieniem: "Ach
studiuje zaocznie" — i wręczył mi
'setstronicowy tom z uwaga że to je--
1 egzemplarz wiec trzymać wolno tylko
toeści dni Powiedziałem że zwrócę
zkc wcześniej najpóźniej za sześć dni
Wszy tom "Dzieiów Kultów" pióra
Rajmunda Wirty leżał wciąż otwarty na
kolanach wciąż otwarty na pierw-- I
stronie tam gdzie było motto Popeł-- '
!i Wąd fatalny — pierwszy tom wy-- !
F w roku 1932 był zbiorem źródeł pi-?- :
łacińskich staroskandynawskich
Reckich i staroruskich Zrozumienie
(--
w przechodziło moje kwalifikacje
j nielicznymi słowami wszystko co ża-lów
druku co Wirta zebrał w ciągu lat
?" i oaaan oyio cua mnie pustym
kiem Juz motto umieszczone przed
m a bedace fragmentem staronor-eg-o
poematu Tarlas Skalda Annora
ło
Skjóldungr ópjód eldi
audit -- as pa flotnum dauda
naestan kyndud hlenna prystir
nyrjar ljóma sudr at Jómi
ergi pordi hallir varda
neidit folk i virki breidu
budiungr unnud borgar monnum
Uiorfllm rłnlUMn V?rfłl1
T31-- jak głosił odsyłacz napisano
--" roku 1011 na cześć norweskiego f Magnusa Skjóldungr Skjóldungr
w brzmiało nihv urir7pnie normańskie- -
iecza o salińskie mnrv Dlaczego Wirta
£?ft na wstępie dzieła swego życia to
r?j9 motto? I co oznaczało? Zniechę-- 2
'zawiedziony z tomiskiem i walizką
Lakiem się przez most na drugą stronę
rzekj Nie pozostawało nic innego
J_ kulcie boga Trzygława zasięgnąć in-'f- fi
u autora
7=§a nie okazywał zachwytu z okazji
'- -s przybycia
wszystko wiem obywatelu poru
wracamy
'fSjest dni
o-puśc- iła
gniewu
"i? czego za cześć? Akurat za sześć?
aj}1? wiem Ale przypuszczam że za
tj?1 P°jedaemy do domu
J był telefonogram żebym się a-:- £"
dzii w wojewódzkiej Nie wyje- -
bo jest poczta do obywatela poru
„łŁU uiCjah„n biała koszule
nikt
gdy
co
fort
nieskazitelnie
aiaco
i biała rmiS7fcp
Spojrzeliśmy z Anglikiem na
siebie Rozumieliśmy sie bez
komentarzy Z naszej loży
widać było przecież także
publiczność — mężczyzn w
rozchełstanych koszulach i
brudnych buciorach kobiety
w podłych perkalowych su-kienczyna- ch niedom1e dzie-ci
Nastąpił recital pieśni so-wieckich
w wykonaniu mos-kiewskiej
śpiewaczki której
nazwiska już nie pamiętam
Kiedy po dwu godzinach nie
wytrzymaliśmy i wjszliimy z teatru recital trwał jeszcze
w najlepsze biuścia-st- a
artystka w lśniącej ceki-nami
fioletowej sukni mogła-by
Baszanowskicmu zaimpo-nować
kondycją Choć pew-nie
i jemu nie zaimponowała-by
piskhwjm pizesadnie roz-tremolowan- ym
sopranem
Na ulicy roiło się od ludzi
jak w wielkie święto choć bjł
to tylko zwykły niedzielny
wieczór Szeroka w sadzana
drzewami aleja przy której
znajduje się eatr kłębiła się
od płjnącjeh w obu' kierun
kach tłumów Wyglądało to
jak jakaś demonstracja
Anglik zaproponował że-byśmy
poszukali nocnego lo-kalu
Miał ochetę na drinka
W pobliżu hotelu znaleźliśmy
wreszcie otwartą restaurację
Przed drzwiami zastaliśmy
tłumek młodych ludzi usiłu-jących
bezskutecznie przeku-pić
starszawego cerbera w
drelichowej kurtce który po-tężnym
torsem blokował wej-ście
Na nasz widok cerber
zdjął z twarzy maskę pogar-dliwej
obojętności i uśmiech-nął
się grzecznie "Bitte
schoen" — powiedział po nie-miecku
Do lokalu wchodzi się po
szerokich wysłanych czerwo-nym
dywanem schodach Pię-kna
drewniana boazeria po o-b- u stronach schodów pełna
jest szczelin pęknięć wycię-tych
nożem monogramów
Ściany pstrzą się plamami od-padnięte-go
tynku
Sala restauracyjna buchnę-ła
w nas światłem i gorącym
odorem potraw Pyło tu jas-na
jak w sali opei&cyjncj i
tłumnie "jak na wiejskiej lo
terii Przy czterosobowych
stolikach siedziało po 8-1- 0 go-ści
Wielu w mundurach ofi-cerskich
inni — w modnych
tam widocznie samodziało
Bfrfrfwy iiiiiIiiwwii mngmytfmmmmąiiimitnrtrmmnmaammaalh
Simierz Blahij =j
I
rAA
samego
Potężna
cznika którą dostałem agenturalnie że tak
powiem
— Co to znowu za bzdury?
Obraził się więc tylko podał mi list i
cdmeldował się służbowo List w niebie-skiej
kopercie bez nazwiska nadawcy jak
zwykle Jak zwykle psiakrew! Wściekłem
sie na tajemniczego informatora który mą-cił
mi w głowie Tym razem pisał:
"Synu mójv czy doszło do twej wiado-mości
że w dniu 15 czerwca br odszedł z
Dworca Głównego dodatkowy pociąg tury-styczny
do Warszawy punktualnie o godz
017 Przy czym zwracam ci synu uwagę
że normalny pociąg pospieszny do Stolicy
Polski Ludowej odchodzi o godzinie 2205
O czym powiadamia cię twój stroskany
ojciec Wirgiliusz"
— Ligęza!
Zjawił się jak na pożar
— Tak jest obywatelu poruczniku
— Kto przyniósł tę bzdurę'
— Babka w czerwonych spodniach oby-watelu
poruczniku
— W czym?
— Przecie melduję: czerwone spodnie i
tak zwany dekolt Nie miała gdzie spać
więc ja zakwaterowałem w pokoju obywa-tela
porucznika czyli na stacji tych archeo-logów
Rano dała mi ten list bo się nie
mogła doczekać
— Kogo do cholery?
— No przecie melduję że obywatela po-rucznika
Poszedłem do siebie zupełnie zgnębiony
Na stole znalazłem karteczkę od nieznajo-mej
sublokatorki napisaną pomadlcą do
warg: "Dziękuję za papierosy" Kasetka
rzeczywiście była pusta natomiast łóżko
zasłane Na poduszce leżał czerwony goź-dzik
Miałem dosyć
— Ale pan zirytowany — powiedziała
Syfonia podając mi śniadanie — Nikogu-sieńk- o
nie ma! Profesory na wykopach a
doktorowa też zajęta bo pan wie w nie-dzielę
u nas będzie teatr Na całe miasto
Wie pan?
— Wiem
— Ja też będę grała
— Tak Wiem _ Wie pan? Olej!
— Wiem
— Ja będę dziewicą Cała w bieli i będę
grała na tych to jak im tam no tych cym-bałach
Tak Mojego noża Syfonia me znala
zła?
V s ł"jr:'
y
wych marynarkach i kracias-tych
koszulach Na mnie i na
Anglika patrzono jak na ra-rogó- w
Pod jedną ze ścian stał rzad
krzeseł- - 'fam również było tło-czno
Goście stawiali butelki
l wódką i talerze z zakąskami
na podłodze przepijali do
siebie gwarzyli głośno Hrak
stołu najwyraźniej nikomu
tu nie wadził Słyszało się
głównie język ukraiński tro-chę
— rosyjskiego
Popatrzałem na mojego
Anglika i roześmiałem się
Dawno nie zdarzyło mi się wi-dzieć
tak rozdziawionej zdu-mionej
japy Wypiliśmy na
stojąco po horyłce z piep-rzem
i opuściliśmy "night
club" Kelnerka zaczęła
wprawdzie wyrzucać jaKichś
gości zęby opróżnić dla nas
stolik ale' nie skorzystaliśmy
z jej kurtuazji Kiedy wycho-dziliśmy
zaczęła grać orkie-stra
W rytm ogromnego
strażackiego bębna popłynęły
dźwięki "Siwego włosa"
Następnego ranka na śnia-danie
zjawiły się trzy osoby
— oprócz mnie i Zoi — a i te
wkrótce znikł)' Nie było na
wet mowy zęby realizować
program który przewidywał
na to przedpołudnie zwiedza
mucum orzący
dziwiła sie mojej pogodnej
obojętności wobec "samowo-li"
turystów nie rozumiała
dlaczego nie każę im meldo-wać
dokąd idą
Po śniadaniu poszliśmy z
Zoja na spacer Miasto jaśnia-ło
słońcem z po-wagą
patrzył na nas z kamien-nego
cokołu W tle pomnika
się wielki szary bu-dynek
jakiegoś urzędu Na
jego dachu widnieją ogromne
czerwone litery: "Chwała
KPZR" Oczywiście — po ro-syjsku
Kiedy patrzy się na
pomnik z pewnego oddalenia
litery jarzą się tuż nad głową
wieszcza Czyżby zamierzona
symbolika? Wątpię Raczej
nie zamierzona ale — jest
Idziemy pomału przez mia-sto
Dużo drzew Gdzieś tam
z boku cicho przemyka tro-lejbus
Ruchu kołowego nie
widać czasem tylko przejeż-dża
ciężarówka Zoja prowa-dzi
mnie do "polskiego koś-cioła"
Tak to określiła Koś-ciół
jest wielki szary "w sa=
mym centrum miasta Jestem
wewnątrz i znów ogarnia
mnie to samo dziwne uczucie
co wczoraj w teatrze Niby
zwykły polski kościół — mie--
_ r afi t tr _ aincr ircrji £uurj 'ł irrrak ił(i w szanina baroku z gotykiem
ciężkie hwyw środkowej na-wie
przed wielkim ołtarzem
jarzy się lampka Jak w Kra-kowie
Warszawie czy Lubli-nie
A jednak nio tak Znów
czegoś mi brakuje czegoś
nieuchwytnego
W kościele jest pusto W
ławach spostrzegam tylko
dwie skulone w modlitwie
staruszki Zbliżamy się do oł-tarza
Wysokie obcasy Zoi
głośno stukają o kamienną
posadzkę Księdza zauważy-liśmy
dopiero kiedy dzieliło
nas od niego zaledwie kilka
kroków Siedział w wielkim
fotelu gdzie zasiada zazwy-czaj
na czas kazania kapłan
celebrujący mszę Ksiądz był
mały i bardzo stary Jego su-tanna
błyszczała od zużycia
Głowę opuścił na piersi —
pewnie modlił się albo drze-mał
Nagle zobaczyłem jego
ręce — i przestałem widzieć
wszystko inne Nie były to rę- -
ce kapłana ale — robotnika
lub pomywacza Czerwone
zdeformowane od artretycz-nyc- h
zgrubień zużyte jak ta
stara sutanna — zwisały
W7dhiż kolan siedzącego w
bezwładnym geście jakiejś
straszliwej kosmicznej bez-nadziejności
Przyszło mi do
głowy że ten ksiądz pewnie
sam sprząta swój kościół
Nie jestem taki już bardzo
nie rewolucji Zoja ! ale ciarki przebieg- -
Mickiewicz
znajduje
iv mi po grzuieue i cos ciiwy-cił- o
za gardło Stałbym tam
jeszcze długo gdyby Zoja nie
ścisnęła mnie za ramię
"Chodźmy już" — szepnęła
Po drodze zauważyłem drew-nianą
skrzynkę z napisem po
polsku "Ofiara na utrzyma-nie
kościoła" Sięgnąłem do
kieszeni banknoty z szeles-tem
opadły na dno skrzynki
Zoja patrzyła na mnie szero-ko
otwartymi oczami
Na ulicy przyglądałem się
domom Polskość tkwi głębo-ko
w tych murach w ich ar-chitekturze
w wykroju okien
i brani w urbanistyce śród-mieścia
A jednak — coś tu
jest nie tak nie po naszemu
znów wraca to idiotyczno u-czu- cie braku czegoś istotnie-g- o
Zapraszam Zoję na koniak
Postanawiamy pójść do jedy-nego
we Lwowie baru kawo-wego
typu "espresso" Po
drodze spostrzegam ogromny
ogonek do sklepu piekarskie-go
Uderzają mnie rozmia'
ry kolejki i egzotyczny wyg-ląd
ludzi Są to przeważnie
kobiety — wszystkie robią
wrażenie starszych — ubra-ne
w ciemne długie suknie
— Słucham?
— Noża
— Jakiego znowu noża?
— Mówiłem przecież Syfonii Parę dni
temu zostawiłem w jadalni nóż taki duży
nóż z trzonkiem Zginął tutaj
— Tu nic nie ginie Ale może poszukam
Czasem z garnkami się zbiera różności
— Może już Syfonia nie szukać Znalazł
sie O ten! — wydobyłem z kieszeni szty-let
nurkarski
Syfonia krzyknęła i zamknęła usta aż
wargi złożyły się w cienką linijkę Wypro-stowała
się
— No to jak się znalazł nie ma co robie
krzyku
— Tak ma Syfonia rację Nie ma co
robić krzyku
Zebrała naczynia i odeszła wolno nie
obejrzawszy się ani razu
Tego samego wieczora kazałem areszto-wać
Marcelinę Chwościk Wyszła wyprosto-wana
jak by szła na majowe nabożeństwo
Tylko na widok siedzącego za biurkiem Li-gęzy
żachnęła się ale natychmiast spo-chmurnia- ła
i już później przez sześć godzin
rozmowy twarz jej ani na moment nie stra-ciła
drewnianego wyrazu jaki mają tylko
wiejskie światki przy piaszczystych dro-gach
Raz tylko krzyknęła ale to się stało
znacznie później w nocy
Profesor Wirta długimi krokami prze-mierzał
swój antykwaryczny pokój powta-rzając
bezustannie:
— Niemożliwe Marcelina? Niemożliwe
Andrzej siedział przy uchylonym oknie
Milczał Kamieniecki uśmiechał się zagad- -
kowo- -
— Dlaczego? Dlaczego niemożliwe kole-go
profesorze? Pan zna przecie wieś Myślę:
tę zacofaną na drodze między kurną chatą
i telewizorem Skrytość zaciętość chy-troś- ć
Skoro kolega porucznik twierdzi iż
widział jak Syfonia kradła celowo podło-żony
sztylet? Chyba nie ma lepszego do-wodu
na to iż wręczyła komuś kto tym
sztyletem urządził panu rękę
— Ale ona była taka do nas przywiąza-na!
_ zawołał profesor Wirta
— Za siedemset złotych miesięcznie plus
jedzenie — powiedział spod okna Andrzej
— Niech pan nie będzie cyniczny kolego
Derkacz
— Nawet się nie staram panie profeso-rze
Myślę tylko o biednej koleżance Rudz- -
— Co pan chce przez to powiedzieć! —
Wirta stanął przed Derkaczem
— Tylko tyle że zabójstwa chodzą sta-dami
choćby nawet jednb z nich się nie
udało
— Pan myśli: Marcelina?
— Nie nie myślę
— Słusznie — zachichotał po swojemu
dr Kamieniecki— od tego jest inteligentny
milicjant
— Nie Nie Jeszcze raz nie! Przecież to
dosłownie niczym plaga — zawołał profe-sor
Wirta i-wzn- iósł rękę ku górze
okutane w chusty obute w I by' nie poturbować ludzi cze- -
kalosze lub drewniane trepy
Przypominam sobie że mam
ze sobą aparat fotograficzny
Podnoszę go szybko do oczu
Pstryk Chce powtórzyć zdję-cie
ale Zoja chwyta mnie za
ramię Na jej twarzy maluje
się wielka powaga "Nie trze-ba
robić takich zdjęć" — mó
wi wroga propaganda mo
że je kiedyś wykorzystać
przeciw Związków i Sowiec-kiemu"
Jestem przekonany
że dziewczyna się wygłupia
Odpowiadam żartem: "Tak
New York Times" zamówił u
mnie serie pogrzebowych
obrazków z' ZSRR" Delikat-nie
oswobadzam ramię i ro-bię
drugie zdjęcie Zoja mil-czy
Przed barem kawowym też
zastajemy długą kolejkę Ale
nie czekamy jak inni Zoba-czywszy
nas barmanka wy-krzykuje
po ukraińsku: "Cu-dzoziemcy!
Dajcie przejście
towarzysze'" Natychmiast ro-bi
się wokół nas pusto opró-żnia
się jeden z wysokich
marmurowych stolików przy
których pije się kawę na sto-jąco
Tuż obok nas tłoczy się
grupa młodych ludzi — chy-ba
z sześciu przy jednym
stoliku Przyglądają się nam
szepcą coś między sobą Wre-szcie
jeden — wysoki czar-niawy
dryblas — zbliża się
do nas "Ty Polak?" — pyta
wymierzając we mnie brud
ny palec "Tak" — odpowia
dam — "A ty by buty sprze
dał?" — powiada tamten
widzę że on a także cale je
go towarzystwo uporczywie
przygląda się moim 'noszo-nym
już zdrowo polskim pół-buciko- m
kupionym u prywa
ciarza na Chmielnej za 300
złotych
Czuję rosnący wstyd sam
nie wiem dlaczego Zapra-szam
chłopaka do mojego po-koju
Zoja protestuje powia-da
że nic wolno handlować
"Ależ ja mu chcę podarować
te buty" — odpowiadam
Zoja głupieje Chłopak też
Po kwadransie schodzimy z
powrotem na dół Chłopak
jest czerwony ze szczęścia —
buty są wprawdzie troszkę za
duże ale — oblecą Dziękuje
mi mieszając słowa polskie i
ukraińskie Czuje się coraz
bardziej głupio chcę żeby już
poszedł i zostawił mnie same-go
z Zoją która czeka na nas
w hallu
Przy odjeździe też żegnał
nas tłum Znów były ły i
szloch i wódka Kierowca mu-siał
ruszać bardzo pomału że- -
— Słusznie Trzygław się wściekł na
zwiększone spożycie alkoholu w Salinie i
po raz drugi karze miasto — znowu zachi-chotał
Kamieniecki Wirta wzruszył ramio-nami
i powiedział tylko: — Bzdury — Za-brał
się do nalewania herbaty Był bardzo
zdenerwowany Pauza milczenia wypełnio-na
brzękiem szklanek trwała długo Kamie-niecki
coś czytał w swojej księdze i raptem
z satysfakcją złożył brulion Zapytał:
— Czy pan już przesłuchiwał tę Erynię?
— Mam zamiar to zrobić jeszcze dziś
— To słusznie I dobrze byłoby przejrzeć
jej pokój
— To właśnie robi mój asystent
— O to dobrze Bardzo dobrze No będę
uciekał Mam jeszcze trochę pracy Ta na-sza
Łucja to taka piła
— Chwileczkę doktorze Mam do pana
małą prośbę Pan zdaje sie zna skandy-nawskie
języki a ja mam tu taki tekst
Zresztą z łaciną też sobie nie dam rady
— wyciągnąłem książkę
— O! "Źródła" naszego profesora Pro-fesorze
— Kamieniecki przewrócił parę
kartek — Wydanie z trzydziestego drugie-go
— W Polsce było tylko jedno — poinfor-mował
Wirta — Po co panu to tłumacze-nie?
— Porucznik chce nam zrobić konkuren-cję
profesorze Czasy psiakrew milicja z
doktoratami Ale nic z tego kolego! Skan-dynawskich
nie znam Łacina owszem O
to do tego jeszcze staronormandzkl tak
profesorze? — podsunął książkę Wircie
Hory ujął tom trochę jak mszał w obie
ręce i złożył na kolanach
— Pan myśli: motto? Annora? Tak
Mowa Wikingów — werbował kartki —
Dawno tego nie miałem w ręku Pan chce
żebym panu przełożył?
— Nie chciałem pana profesora fatygo-wać
— usprawiedliwiłem się
— Cóż to dla naszego profesora Sagi
jarle Knytlingi Przecież pan zdaje się
w Heidelbergu ten wykład po normandz-k-u
— Stara historia — twarz Wirty przyo-blekła
wyraz zażenowania Oddał mi książ-kę
— To rzeczywiście może innym ra-zem?
— Właśnie — zgodziłem się chętnie ale
Kamieniecki wtccz niezgrabnie wetknął
Wircie książkę w rękę i nagabywał o czy-tanie
— To nam dobrze zrobi po tym wszy-stkim
Zmieńmy do licha wymiar świata!
Czytaj profesor! — wołał Kamieniecki
Sprawiał wrażenie sztucznej rubasznoścL
jak by chciał ukryć nurtujące go uczucie
lęku Bo Kamieniecki dałbym głowę cze-goś
się bał — Niech pan tłumaczy profe-sorze
Skjóldungr Co to znaczy Skjól-dungr
kolego Derkacz-- ?
— Nie wiem — padło spod okna
— Mścicielu — szepnął Wirta
— O to ślicznie a dalej?
piaiacych się od zewnątrz
ścian autokaru
Kiedy wreszcie byliśmy już
na użgorodzkiej szosie a wie-że
nieczynnych kościołów
Lwowa-zniknę-ły
_za_ wzgórzem
— poczułem jakąś smutną ul- -
sę -
Zoja pożegnała sie z nami
w strefie przygranicznej Cze-kała
nas jeszcze Czechosłowa-cja
Wielkie smutne oczy
Zoi zwilgotniały kiedy ścis-kaliśmy
sobie na pożegnanie
ręce
Sowiecki celnik od razu na
samym początku kontroli po-prosił
mnie na bok "Pioszę
oddać film ze zdjęciami ze
Lwowa" — powiedział Zdę-białem
Potem bez słowa wy-ciągnąłem
aparat Celnik
przewinął film wyjął go z a- -
paratu i wsadził do kieszeni
"Więcej nie ma'" "Nie" —
odpowiedziałem jak automat
"A tu — macie zapomnieliś- -
cie zabrać buty z hotelu" —
w rękach celnika pojawiła się
zawinięta "w "gazecie? paczka
Spoza poszarpanej "Prawdy" --
błysnęły póćbuciki podarowa-ne
chłopakowi z baru kawo-wego
Wsiadając do autokaru
spój rzalem_w5tex?_oa szosę
W oddali widniała szczupła
dziewczęca sylwetka Uniosła
nad głową rękę Przez- - mo-ment
ogarnęła mnie straszli-wa
złość Z trudem tylko po-wstrzymałem
się żeby nie blu-zna- ć
przekleństwami Zoja —
słodka dobra piękna Zoja
A potem nagle zrobiło mi
się jej żal Zrodziło się dziw-ne
niewytłumaczalne współ-czucie
Szybko otworzyłem o-k- no
i pomachałem ręką Żeg-nałem
wraz z Zoją Lwów Pa-sowała
do czegoś "tego" co
nie mogło znaleźć wyrazu w
słowach do tego co przygnę-biało
mnie obcością atmosfe-ry
panującej w tym mieście
A urodziłem się zbyt późno
by poznać polski Lwów
Lucjan K Perzanowski
Antena Londyn'
EC A I J A l
Wypgzeekż książek dla dzieci
CENY ZNIŻONE
Każda książka za 25 c
BAHDAJ — O malej spince i dum pstrqgu
13ECHLEHOWA II — Za siódmym dębem
BUCZKÓWNA U — Dzień dobry ptaki
„ — Nad Jenorcm
— Motylku jak ci na imię?
CHOTOMSKA W — Pisanki
„ — Mlcsiqcc
IŁŁAKOWICZóWNA K — Wierszyki nałęczowskie
IIEMAU M — Boa dusiciel
KOWALEWSKA M — Kawka pafka
LEWANDOWSKA C — W niebieskim ulu
PISARSKI K — Śmieszne historie
„ — Pi ima aprilis
SZUCIIOWA S — Marcin i jcKo miasto
SZYMAŃSKI E — Skowronkowa piosenka
WOROSZYLSKI W — Globus w prosku
ZYCKI L — Nanda
ZYWULSKA K — Sen Jasia
Dla młodzieży
CHAMIEC J — Filarecka dłoń
FIJAŁKOWSKI G — Morze sumi jak dawniej
Każda książka za 30 c
BUCZKÓWNA M — W naszym przedszkolu
DOMARADZKI W — Dobry wiccór pani sowo
SZYPOWSKA M — O trzech pstrych przepióreczkach
TERLIKOWSKA M — ChocUi mucha po globusie
Każda książka za 40 c
BONSELS W — Pszczółka maja
BRONIKOWSKA Z — Pasikonik i biedronka
BRZECHWA J — Przygoda króla jegomości
„ — Tańcowała igła z nitką
„ — Zoo
„ — Pali się
„ — Depesza
BUCZKÓWNA M — Toni
„ — Czarnuszek w ogrodzie
CHOTOMSKA W — Gqslor
GELLNEROWA D — Polecimy w świat
HOFFMAN A — Idic gąska Balbinka
JANCZARSKI C — Tygrys o złotym sercu ' {
„ — Latawiec f
JESIONOWSKI J — Jasio świszczypała
KAMIEŃSKA A — Pod jabłonią
KOWNACKA M — Ogródek -
LEGUT L — Strach się martwi
PISARSKI K — Zielone serce
PAPUZIŃSKA J — Tygryski
S1KIUYCKI I — Nowe przygody rycerza Chwalipięty
WOKOSZYI-S- Kl W — Pan samowar
„ — Zabawa
WOŹNICKA L — Filka i Filonek
Dla młodzieży
CHAMIEC J A — Jak Semko Polskę budował
ZDZITOWIECKA II — Baz na sto lat
Każda książka za 50 c
BECHLEROWA II — Puk
BUCZKÓWNA M — Niezwykły festiwal
CZERKAWSKA M — W czas pogody
FICOWSKI J — Lustro i promjk
GRABOWSKI J — Czarna owieczka
JANCZARSKI C — Listy listy listy
JANUSZEWSKA II — Srebrna kózka
„ — Farfurowa bajka
KIERST J — Dwie wiewiórki
KOWNACKA M — Plastusiowo
„ — Rogaś
— W Swicrszczykowic
KBUGER M — Apolejka 1 jej osiołek
KRZEMIENIECKA L — O Jasiu kapeluszniku
KUBIAK T — Tęczowa parasolka
P1SABSKI It — Nasza biała myszka
SZTAUDYNGER J — Kas tanki
SZUCIIOWA S — Dziwię się światu
SZYMAŃSKI K — V"słoncc7ny świat
WYGODZKI S — Odwiedziła mnie żyrafa
Dla młodzieży
CHMUROWA Z — Pięć kroków wstecz
JANUSZEWSKA H — Pirlim-Pe- m KOSSAK Z — Purpurowy szlak
ZDZITOWIECKA II — Pantofelek pięknej Rodopir
Każda książka za 75 c
BRZECHWA J — śmiechu warte
„ — Kot w butach
„ — Kopciuszek
BECHLEROWA II — Koniczyna pana Floriana
REJSMOND J — Baśń o ziemnych ludkach
GARCZYIŚ-SK- I S — MisioJek
JANCZARSKI C — Tęcza Małgosi
KUBIAK T — Taka sobie muzyka
PIOTROWSKI M — Szare uszko
POKORSKA K — Moje gospodarstwo
ZAREMBINA E — a to było tak
„ — Opowiem wam
Dla młodzieży
ł"f
HARTWIG J — Pan Nobo
KIERST J — Księga portretowych zażaleń s
PISARSKI R — Wakacie w -- Zoo
ZDZITOWIECKA II — Pazie i rusałki
WARUNKI WYSYŁKI KSIĄŻEK:
Zamówienia książek do $500 koszty przesyłki ponosi zama-wiający
doliczając 10% wartości zamówienia Zamówienia po- nad $5 00 koszty przesyłki ponosi Księgarnia Do USA bez
względu na sumę płaci zamawiający Należność 'najlepiej prze-tazyw- ać czekiem własnym lub Money Orderem — Zamówienia
derować do Księgarni:
"ZWIĄZKOWIEC" 1475 GUSEN S7rV TORONTO ONT
WWKlMr &M
%1
a"!
b-t- h
BŁfcl
ii
SB
rsi
H
JfĘe@
fm
]
mŁ
£jl
ml 13&
1c
N